Vorige week donderdag maakte de NPO bekend voor het eerst een buitenlandse serie voor een volwassen publiek na te synchroniseren. In deze Duitse serie, Bad Banks, speelt Barry Atsma de hoofdrol. Directeur bij NPO Frans Klein sprak van een experiment en zei benieuwd te zijn hoe kijkers zouden reageren. Bij gebleken succes, gaat de NPO mogelijk vaker buitenlandse series nasynchroniseren.

Op Twitter uitten veel kijkers hun ongenoegen over de nasynchronisatie na de eerste aflevering van de serie afgelopen dinsdag. Zo stelden mensen dat het goed te zien was dat de teksten opnieuw waren ingesproken. (Jo, echt waar?) Verschillende twitteraars gebruikten het woord tenenkrommend.

Tot zover een bericht van het ANP hierover deze week; behalve dat zinnetje tussen haakjes dan. Ik wil daar wel iets aan toevoegen. Ten eerste. Waarom krijgt een Duitse serie met blijkbaar Nederlandse betrokkenheid een Engelse naam? De titel hoefde dus blijkbaar niet ‘nagesynchroniseerd’ te worden.

Daarnaast moet ik bij dit alles weer terug denken aan mijn jeugd toen vele van onze vakanties zich afspeelden in Duitsland. En ook in die jaren ’70 werd er in het Teutoonse rijk al driftig nagesynchroniseerd. ‘Ach du Lieber, da kommen die Indianer’, hoorde je cowboy (Kühejunge) John Wayne dan zeggen. Klonk toch altijd een beetje vreemd.

En ik weet zelfs van Duitse leeftijdgenoten van toen dat ze een speciale telefoonlijn konden bellen (ja, zo ging dat toen nog) waarop ze de echte stemmen van de veelal Amerikaanse filmsterren konden horen. Wat je dan te horen kreeg en in wat voor verband is mij nog steeds een raadsel.

Verder ben ik stellig van overtuiging dat het ‘uitspreken van een tekst’ een wezenlijk onderdeel vormt van de schone kunst van het acteren. Dus is de oorspronkelijke tekst van een wereldberoemd acteur niet zomaar even ‘in te spreken’ door een Nederlandse B-acteur die in een geluiddicht studiootje die acteerprestatie probeert te benaderen.
Bovendien bestaat er de mogelijkheid dat bijvoorbeeld Brad Pitt in iedere volgende film een andere stem heeft. Ook nogal merkwaardig, lijkt mij.
En daar komt nog weer eens bij dat er in Nederland volgens mij zo’n acht acteurs en actrices zijn die alle kinderseries de afgelopen vijftien jaar hebben ingesproken. En op een gegeven moment ben je helemaal klaar met steeds diezelfde stemmetjes.

Overigens heb ik zelf ook tien minuten zitten kijken naar ‘Slechte Banken’ en ik vond niet alleen het nasynchroniseren tenenkrommend.