Tijdens onze vakantie in Montenegro verbleven wij twee nachten in een prachtig hotel. Dineren kon er op het terras met uitzicht op de Adriatische Zee die zo’n tachtig meter lager lag. Nou, dat leek wel wat en dus schoven we met z’n drieën vol verwachting aan. De ober, volgens eigen zeggen uit Albanië, bracht wat te drinken en kwam, vreemd genoeg, aan lopen met maar twee menukaarten; ik kreeg er geen. En echt exclusief tegen mij werd vervolgens gezegd dat ik de vis van de dag moest nemen. Die was vers. Los van het feit dat die mededeling ons een beetje een naar gevoel gaf over de versheid van de andere gerechten op de kaart, leek het er een beetje op alsof ik die avond niet zelf mocht kiezen wat ik wilde eten.

Mijn vrouw wees vervolgens als eerste op de ook in het Duits aanwezige kaart de schnitzel aan. Nou dat kon niet. Ze moest steak nemen. Uiteindelijk ging de ober overstag. Oké, schnitzel. Toen mijn vrouw later haar gerecht kreeg lagen er vier kleine karbonades op haar bord. Als voorgerecht wilde ze een salade en die kwam bijna meteen, zonder problemen, net als mijn soep. Mijn zoon had ook een salade besteld maar die kwam pas nadat we de ober in een paar struiken wat ’groen’ hadden zien afknippen wat hij vervolgens naar de keuken bracht. En mijn voorgerecht, het warme soepje, was toen al op.

En ook bij mijn hoofdgerecht ontstond er wat verwarring. Ik wilde wel die blijkbaar beroemde steak van het huis, maar dan wel graag ‘medium rare’. Daar had de brave borst overduidelijk nog nooit van gehoord.’ You want with blood?’, sprak hij na mijn uitleg enigszins verbijsterd. ‘Yes please, but only from the cow and not from the cook’, zei ik nog maar even voor alle duidelijkheid. Om dit enigszins ongemakkelijke gesprekje met een positieve noot te eindigen, vond hij het nodig om ons Nederlanders te vertellen dat hij na de zomer naar Amsterdam zou gaan. Een prettige mededeling, maar culinair gezien putten wij er geen troost uit.
Mijn zoon had de saus bij zijn hoofdgerecht trouwens ‘on the side’ besteld. Blijkbaar had onze goede vriend ‘on the plate’ verstaan want het stuk vlees op het bord verdronk bijna in de champignonsaus.

‘Kunnen we wellicht de dessertkaart even inzien’, vroegen wij na een toch best wel lekkere maaltijd. ‘Ice you like?’ ‘Yes’, zeiden we. ‘Fruit you like?’ En weer antwoordden wij bevestigend. Nou, dat was er niet. Vervolgens bracht hij de kaart en konden we ineens toch alles dat daar op stond bestellen.

En toen hij de nagerechten bracht, had hij ook een sfeer-verhogend kaarsje bij zich dat hij op bijna plechtige wijze ontstak. Een beetje vreemd aangezien we de hele maaltijd al in het donker hadden genoten en omdat alle andere tafeltjes met gasten deze geste van het huis niet ontvingen.

Bij het uitchecken aan de balie van het hotel twee dagen later bleek er op de rekening van het restaurant vervolgens één steak te zijn vergeten. Excuses en of we die toch nog maar even wilden betalen. Dat hebben we maar gedaan.