door Jan D. Swart

Politie, Justitie, Jeugdzorg, Veilig Thuis, het Veiligheidshuis, de reclassering – stuk voor stuk dove kwartels toen de 16-jarige Humeyra uit Rotterdam West om hulp smeekte in een periode dat de veel oudere wellusteling Bekir E. haar tot zijn persoonlijke bezit was gaan rekenen.

Burgemeester Aboutaleb bood er de ouders en de school van Humeyra dinsdag in de gemeenteraad zijn excuus voor aan, want de stalking had met een pistool tot moord geleid.

‘’Een meisje van zestien dat collectief in de steek gelaten is. Daar lopen de rillingen toch van over je rug’’, zei raadslid Stephan Lewis van GroenLinks, zelf vader van twee dochters. ‘’Ja, en dan behoor je haar te beschermen en niet aan haar lot over te laten’’, voegde VVD-fractievoorzitter Vincent Karremans eraan toe.

‘’Onbegrijpelijk en onacceptabel. Allemaal gefaald vanwege een cultuur die zo versnipperd is’’, aldus raadslid Ellen Verkoelen van 50Plus, ook moeder. ‘’Dat meisje belt, ze blijft bellen en ze wordt afgescheept met: sorry, maar er is te weinig bewijs.’’

En nu moest Aboutaleb sorry zeggen, ‘’en dat doe ik niet graag, maar nu wel en met volle overtuiging,’’, zei hij, ’’want er was misschien een mensenleven te redden geweest.’’ Ook de conclusies van het inspectierapport waren in dat opzicht glashelder geweest.

Opnieuw moest wethouder Judith Bokhove van GroenLinks - verantwoordelijk voor Jeugdzorg - diep door het stof. Opnieuw vond ze Tanya Hoogwerf van Leefbaar Rotterdam als een getergde tegenstander tegenover zich en opnieuw was dat huilen geblazen.

Oorzaak? Bokhove kan alleen uit het hoofd geleerde teksten debiteren en raakt volkomen van haar apropos als ze wordt geïnterrumpeerd. Het gaf de pijnlijke kwestie nog een extra vette laag van incompetentie. Niveau: ja, er komen verbetermaatregelen, ze zijn toegezegd, wacht tot het eind van het jaar, Keulen en Aken, afijn, die koers.  

Slachtofferhulp

Gelukkig was er nog één partij die een voldoende had gehaald: slachtofferhulp. En ook de burgemeester was de hand van de familie gaan vasthouden om troost te bieden. Maar voor de rest was het één groot drama, waarin iedereen vaststelde dat regie had ontbroken. Dat wordt nu allemaal beter, zei Bokhove. Stalking komt op een soort prioriteitenlijst. Betere controle. Snellere rapportages. Nee, we laten het niet meer versloffen. En ook Aboutaleb schetste ideaalbeelden met stadsmariniers om herhaling te voorkomen.

En van alle kanten waren er suggesties. Toen de stalkers aan de beurt waren, sprak Karremans (VVD) over enkelbanden. Lewis wilde een monitor. Ook het beter en volledig trainen van politie in herkenning en erkenning. En terwijl hij het zei, dacht hij ineens en terecht: Mijn God, er is er geen geld en er is er geen capaciteit. Het bevestigde de onmacht van een Raad, die daarbij de inbreng van de PVV even niet kon gebruiken.

Ongepast

PVV-fractieleider Meeuwissen - hij wordt steeds vrijpostiger - streek iedereen tegen de haren in. Hij haalde de moord op Theo van Gogh erbij en noemde de moordenaar van Humeyra ‘’een Turks monster en een pedo’’ en wees op wat hij de kern van de tragiek vond: de verandering van de maatschappij.

Bovendien nam hij het de Rotterdamse journalisten en columnisten kwalijk dat zij van een dader een soort held maakten. ‘’We bespreken hier in de raad begrotingen van vier miljard. We bakkeleien over megaprojecten als Feyenoord City. Maar mishandeling en terreur jegens vrouwen blijft in onze moderne tijd een ongrijpbaar fenomeen’’, riep hij.

Zelfs het vrijzinnige Leefbaar Rotterdam vond dat hij in alle opzichten over de schreef ging. ‘’Dit soort geweld wat we vandaag bespreken is niet aan een geloof of aan een afkomst gerelateerd’’, vond Tanya Hoogwerf. ‘’Ook in witte gezinnen gaat het fout in relationele sfeer en bij huiselijk geweld.’’

Niet doen

‘’Ik zou het niet doen, meneer Meeuwissen, om journalisten aan te vallen’’, grapte Aboutaleb.
‘’Ik wel’’, riep de Magere Kale Leider van de Rotterdamse PVV, die overigens niet met deze opmerking, maar wel met zijn ingediende motie geschiedenis schreef, want die was onparlementair niet voor de Raad bedoeld, maar voor het niet (mogen) meestemmende journaille op de perstribune. Bovendien scheerde Meeuwissen daarbij alle journalisten gemakshalve over één kam.

‘’Zoiets past toch niet bij de behandeling van zo’n in- en intrieste affaire. Sorry hoor’’, vond Christine Eskes van het CDA. ‘’Je mag van mij over immigratie alles ter sprake brengen, altijd, behalve wanneer ouders een kind verliezen.’’