De oud Feyenoord-voorzitter Jorien van den Herik was gisteravond een van de sprekers tijdens het afscheidsfeest van Michael van Praag als voorzitter van de KNVB. Een verrassingsaanwezigheid bleek uit de eerste zinnen van de speech van Van den Herik, want hij was bij stom toeval - na jaren - Van Praag een week eerder tegengekomen op de luchthaven van Zürich. ''Leuk om toen even te kunnen bijpraten'', zei hij. ''en ik deed zo verbaasd mogelijk toen je zei dat je maandag afscheid zou nemen als bondsvoorzitter. En gelukkig vroeg je niet: 'Ben jij dan niet uitgenodigd?'
''Het grappige was ook nog'', vervolgde Van den Herik, ''dat vóórdat die uitnodiging werd ontvangen ik eerst een telefoontje ontving van je spindoctor Chris Van Nijnatten met de vraag of ik iets wilde zeggen.''
Van den Herik zei het op een manier zo van: als ik nee zou hebben gezegd, grote kans dat ik dan niet zou zijn uitgenodigd. Duidelijk was dus dat zijn speech ouderwets de richting op ging van Feyenoord - Ajax van weleer.
''Die Chris dacht terecht: op zo’n bobofeestje, waar de groepsbraafheid overheerst, daar kunnen we die obstinate Feyenoorder best bij gebruiken. Nou daar ben ik dan. Maar zelfs ik, Michael, en je weet ik heb de voetballerij allang verlaten, heb m’n ouwe spindoctor behouden. Dus wat deed ik?
Ik mailde hem met de vraag: zal ik dat doen? Het was 1 december . . . Sinterklaastijd. Hij in Holland, ik in de USA. Een uur later kreeg ik antwoord en ik las:
Ja leuk, twee van die ouwe kale mannen
vroeger met enorme achterbannen
Inmiddels de 70 enigszins voorbij
velletjes ook niet meer helemaal kreukvrij
Toch nog elke dag stiekem trainen
even stiekem ook een eigen ego blog
blij met de eigen tandjes nog
en verder nog twee vlotte benen
Alleen het 3e hangt er werkloos bij
Maar dat ligt alleen maar aan het jaargetij
En ik kreeg daarbij een P.S.-je: ''Ja, ik zou het doen, de KNVB is nooit je allerlaatste grootste vriend geweest, dus grijp je kans. Maar weest gerust, want jij weet Michael, ik heb me nooit laten adviseren, dus ik hou het rustig. Ik erger me weliswaar vreselijk aan die VAR, maar ik zeg het niet.
Een reünie als vandaag is veel te gezellig om tumult te maken.
Wel dacht ik op weg hierheen: sinds mijn terugtreden uit de voetballerij heb ik nooit meer iets van die Van Praag vernomen. Maar snel daarna: hij van mij ook niet. Dus je hoort: de juiste balans komt met de jaren. En bovendien: zo gaan die dingen. Maar heel af en toe denk ik nog wel eens terug aan die ouwe tijd van echte clubvoorzitters. Vertegenwoordigers van clubs die met hart voor hun clubs elkaar jaren tegen kwamen. Een constante factor waardoor niet iedere keer, zoals nu, vanwege vertrek kennis verloren ging.
Michael, ze kunnen namelijk van alles van ons zeggen, maar niet dat we saai waren. Ik weet niet wie het meest saai was, maar ik ben nooit bondsvoorzitter van de KNVB geworden. Toch hadden we 2 dingen met elkaar gemeen. De liefde voor je club en een tikkie ijdelheid, maar wie heeft dat niet?''
1991
Van den Herik refereerde in zijn speech aan hun eerste ontmoeting voorafgaande aan een wedstrijd Ajax-Feyenoord toen de Rotterdammers werden ontvangen voor een kennismaking en brunch in het Apollo hotel. ''Zelden zo’n charmante en overweldigende wijze van imponeren meegemaakt.'', vond de oud Feyenoord-voorzitter. ''Jij was toen 2 jaar voorzitter van een daadkrachtig bestuur met mannen zoals Uri Coronel en Arie van Os.
Prompt werd het 3-1 in het Olympisch Stadion. Enige grandeur, was je wel toevertrouwd.
We hebben – zeker in het laatste decennium van de vorige eeuw - veel meegemaakt en we hebben veel samen opgetrokken. En we hebben elkaar met respect de ruimte gegeven om afwijkende standpunten in te nemen. Jij polderend en ik bovenop de barricaden. Jij met mooie lange Hollandse volzinnen. En bij mij was er geen woord Spaans bij. Zoals bij het debacle in 1997 van Sport 7 toen de KNVB het nodig vond om tot aan de Hoge Raad te bestrijden. Wij vonden dat de mediarechten toebehoorden aan de clubs en niet aan de KNVB. Jij in de rol van een rustige antropoloog, altijd damage control. En ik speelde de kippendrift en gebruikte het woord stelen in plaats van ontvreemden. Arme Jos Staatsen.
KNVB-blazer
''Ik vond die rechtsgang van de KNVB destijds trouwens zó absurd dat ik zelfs tot de uitspraak kwam, dat het ergste dat mij in mijn verdere leven kan overkomen is het dragen van een KNVB-blazer. Bij jou was dat voornemen er wellicht ook, maar je hield die ene zin verborgen in het strottenhoofd. Maar bij mij was die in no time over de proevende lippen. Achteraf ben ik dus blij geweest voor je Michael, dat ik je verdere loopbaan gered heb.''
Van den Herik vond dat dit een mooie was geweest. ''Jammer ook dat je de bond gaat verlaten op het moment dat het racisme op de tribunes weer de kop opsteekt. Ik dacht en hoopte, dat we het voor elkaar hadden. En nou kan ik vanaf deze plaats wel roepen en duimen dat de toekomst van het voetbal geen afspiegeling moet zijn van een verloederende maatschappij, maar dat riepen we 20 jaar geleden ook al. Het enige verschil is: ik ben nu opa, dus ik hou niet alleen m’n hart vast, maar ik begin ‘m nu langzamerhand echt te knijpen. Ik woon ook niet voor niks in Zwitserland.''
Op het einde had hij nog een tip: ''Fijn te horen dat je weer een boot hebt gekocht, dat deed ik ook. Misschien komen we elkaar dan nog es in een sluis tegen. Dan spelen we nog één keer Ajax – Feyenoord: kijken wie het beste manoeuvreert. Oh ja, nog één ding. Toen ik liet weten dat ik ging kreeg ik uit Rotterdam nog een limerickje mee die ik je niet wil onthouden:
Er was eens een man uit Mokum-buiten
die beplakte op maandag thuis z’n ruiten
niet met De Telegraaf of zo
maar met de krant van Feyenoords persbureau
in de hoop dat de merels buiten gingen fluiten
Soms floten die vogels een lied van Gerard Cox
en dan drumde die man, héél paradox
terwijl hij op Ajax was bestorven
en die mooie genen van z’n vader had verworven
het Hand in Hand in z’n speaker box
Dus mocht je hem zien,
zeg hem dan vanaf het ouwe oorlogsfront
dat Rotterdam hem best jofel vond.