Geregeld vertellen agenten over hun belevenissen tijdens het werk. De politieblog staat vaak boordevol goede verhalen.

Een snijdend wind hier op dertien hoog. Het is koud en donker. Ik ben middenin de nacht een man aan het zoeken in een hotel. Verdorie! Waar zit hij?! Ik zie mijn maatje over de balustrade van het balkon klimmen. Hij checkt de rest van het dak. Ik probeer ondertussen te verzinnen waar die vent zich in hemelsnaam verstopt kan hebben. Een paar minuten geleden hoorden we toch echt duidelijk een mannenstem ‘ja wat?!’ roepen. We klopten toen op de deur van zijn hotelkamer. De beveiliging van het hotel belde ons. Ze vertrouwden niet wat zich achter de deur van de kamer afspeelde. En nu lijkt die man foetsie. Verdwenen. In het niets opgelost. Dat kan toch niet?

Samen met de bewaker van het hotel en agenten van een andere eenheid bekijken we de kamer: niemand. De aangrenzende kamer: niets. Het balkon: leeg. Het dak: ook niemand. De opslagkamer naast de lift en de brand- en vluchtroute dan? Ook helemaal niks. Verschillende verwensingen spoken door mijn hoofd. Ik hoef mijn collega’s niet aan te kijken. Zij voelen en denken zekerweten hetzelfde. We balen. Met dat gevoel stappen we een hele poos later toch de auto in naar het bureau. You win some, you lose some. Ik ben alleen niet zo’n goede verliezer als het op mijn werk aankomt.

Drie uur later, 15 minuten voor het einde van mijn dienst, komt er een nieuwe melding van het hotel. De auto van de man staat ineens open. Er liggen tassen in de auto. We gaan terug. De collega die als eerste aankomt, hoort het verhaal van de beveiliger aan. Hij schijnt met zijn zaklamp naar de dertiende verdieping en zegt: ‘Daar zag ik net een man wegduiken. Ik weet het zeker!’ Mijn collega aarzelt geen moment en sprint naar de bovenste verdieping.

En ja hoor. Daar zit hij. De man had hem duidelijk niet meer verwacht. Mijn collega kan hem meteen aanhouden. Op datzelfde moment probeert een vrouw op de begane grond om er vandoor te gaan. Het blijkt de vriendin van de man te zijn. Ze wordt tegengehouden door een andere collega. Ik zie dat de vrouw een dikke stapel briefjes van 50 euro in haar hand heeft. Ze moet dus mee naar het bureau. Eenmaal daar aangekomen, vragen we ons nog steeds af waarom de man er alles aan deed om niet gevonden te worden. Het systeem geeft ons het verlossende antwoord.

Deze man zat vast en keerde niet terug van zijn verlof. Hij heeft nog een hele poos achter de dikke deur te goed. Om 11.30 uur loop ik eindelijk het bureau uit. Het verhaal van de nacht staat op papier. Het geld, een duur horloge en een tas zijn in beslag genomen. Tja. You win some, you lose some. Maar het is toch echt veel lekkerder om te winnen.