Afgelopen zondag moesten ambulancemedewerkers van de dienst Zuid-Holland Zuid voor een A1-melding naar een oudere dame in Spijkenisse. Één van hen heeft op social media de beleving van dat moment beschreven. Een monoloog van de bevlogen hulpdienstmedewerkers.

..Corona-tijd, voor een hoop ouderen in de maatschappij betekent het vooral: eenzaamheid. Dat is ook te merken aan onze patiënt. Zondagochtend A1 pijn op de borst. Maar na alle controles, waarvan de waarden volgens de ambulanceverpleegkundige die van een jongedame zijn, klaart ze zienderogen op. Opgekropte spanningen, het niet kwijt kunnen van haar verhaal en een val tegen de voordeur een aantal weken terug, waarvan de verwondingen nog goed zichtbaar zijn, doen hier geen goed aan."

,,Hoezo de val? Nou, de lamp van de galerij is al maanden kapot. Ze zocht bij thuiskomst, na een rondje lopen, in het donker het sleutelgat en kon het niet vinden. Vervolgens was de dame tegen de deur aangevallen. Op de tafel zien wij een nieuwe LED lamp op zonne-energie in de verpakking staan. Maar die staat al een tijdje te wachten. Niemand kan hem ophangen in verband met corona. Niemand? Nou, wij wel! Binnen 10 minuten hangt de lamp. De verpleegkundige zorgt ondertussen voor een kopje thee. Met z'n drieën drinken we gezellig een kopje thee en gieren ondertussen van de lach. Hierna nemen we afscheid en worden uitgezwaaid."

,,Komen jullie volgende week zondag weer op de thee roept ze nog na? Hoezo kunnen wij het verschil niet maken?," besluit de medewerkerster zich af.