Ooit volgde ik een toneelcursus. Een cursus die een zeer onbevredigend einde kende zonder diploma’s en koperen fluiten van verdienste. Ik stopte er namelijk voortijdig mee. De grote hoeveelheid voor mij volslagen onduidelijk opdrachten noopte mij tot die beslissing. Regelmatig vroeg ik me tijdens de cursus af, liggend op de grond, hangend in de gordijnen of een dement theepotje uitbeeldend, waar ik in godsnaam aan begonnen was. ‘Speel datzelfde nog een keer, maar nu niet als blauw maar als aarde’, werd er dan bijvoorbeeld tegen een meteen bleek wegtrekkende collega toneel-aspirant gezegd. Op zulke momenten dankte ik de hemel op mijn blote knieën dat niet ik het mikpunt was van onze ‘toneeljuf’, een heel aardig mens overigens.
Of we moesten iemand uitzoeken en aan hem of haar zonder te spreken, zonder mimiek en zonder armen en handen te gebruiken, iets duidelijk maken. Of wat dacht u ervan om met iemand een stukje op te voeren met allebei slechts één regel tekst. Twee zinnen die vijf minuten lang over en weer uitgesproken dienden te worden met steeds een andere intonatie, waardoor er iets van spanning moest ontstaan. Nou, die spanning ontstond voornamelijk op het moment dat de ‘juf’ naar kandidaten zocht voor dit soort opdrachten.

Vaak vroeg ik dan ook, helaas tevergeefs, om na de pauze even een ‘normaal toneelstukje’ op te voeren. Ik wilde dan wel een boze buurman zijn of een makelaar of een ober; gewoon een rol spelen. Daar deed ik het tenslotte voor. Net als bij voetballen. Trainen is leuk, maar het laatste kwartier moet je wel even een partijtje spelen.

Maar hoe kom ik daar nu ineens zo bij, zult u denken. Nou ik was gisterenavond bij de première van een toneelstuk door amateurs. Ze speelden niets minder dan een stuk van Harold Pinter, Theevisite. En omdat de hoofdrolspeler een goede bekende is die overigens zeker niet onverdienstelijk speelde, was ik er ook. En gedurende de uitvoering viel het kwartje ineens. Ten tijde van die toneelcursus was ik namelijk ook lid van een toneelvereniging. En ook wij voerden soms een stuk op en ook wij vonden het dan prettig dat er bekenden in de zaal zaten. Pas nu besef ik wat ik die mensen toentertijd heb aangedaan.