Als onze vaderlandse pers zich in één geheel achter iets schaart, raken mijn argwaan-zenuwen geprikkeld c.q. word ik achterdochtig.  De unanieme veroordeling van Israël, met name de regering van Netanyahu, is daar een voorbeeld van.

Democratie

Laten we vooropstellen dat Israël de enige democratie in het Midden Oosten is. De crisis die nu dreigt kan alleen voorkomen binnen zo’n politiek stelsel. Geen van de aan Israël grenzende Islamitische heilstaten zal dus ooit zo’n conflict meemaken. Op straat demonstreren eindigt daar meestal in een martelkelder van de geheime politie: lands wijs, lands eer.

Dat de Nederlandse pers zich tegen de Israëlische regering keert is het gevolg van de kritiekloze adoratie van “de verworpenen der aarde” die zich zeer slim in Europa tooien met de Islamitische halve maan. Ze zijn door hun religie antisemitisch,* dus de media volgen in hun kielzog. De eeuwig durende klassenstrijd wordt ook via Israël uitgevochten.

Trias politica

In ons land kennen we de scheiding der machten. Wetgevende macht: regering en Staten Generaal. Uitvoerende macht: regering en de Rechterlijke macht. Die laatste moet toezien op de toepassing van wetten en regelgeving. Ze zijn in tegenstelling tot de andere machten niet democratisch gekozen, maar benoemd. Daar zit hem nu de kneep, want kan een benoemd orgaan een democratisch orgaan tot de orde roepen?  Onze volksvertegenwoordiging heeft alle middelen om dat zelf te doen.

Wantrouwen

Laat ik vooropstellen, dat ik zeer wantrouwig ben ten opzichte van een deel van onze magistratuur. De veroordelingen van Janmaat en Wilders zijn tekenen aan de wand. Janmaat mocht niet zeggen wat de koningin in 1950 ook al zei namelijk dat ons land te vol is. Wilders is duidelijk; vrijheid van meningsuiting is hem niet gegund. Een ander schrijnend voorbeeld van juridische partijdigheid is het verschil in behandeling van het Dokkumer protest tegen KUZW (taakstraffen) en Extinction Rebellion (laat maar lopen) Ook recente uitspraken ten voordele van milieubewegingen geven te denken.

Milieuproblematiek  

Hoe de linksdraaiende magistratuur ten opzichte van de milieuproblematiek staat blijkt dus ook uit rechtszaken die zijn aangespannen en waarin uitspraken worden gedaan.

In plaats van te zeggen: “Dat is aan de politiek” nemen rechters graag politieke hooi op hun vork. Zo is Shell veroordeeld, omdat die te weinig doet aan de uitstoot van CO2. Correctieve maatregelen tegen Shell kunnen echter alleen door de democratisch gekozen regering worden genomen. In feite geeft de rechter de democratisch gecontroleerde regering een opdracht en dat recht is toch echt voorbehouden aan de Staten Generaal. Is dat misschien de reden dat Shell uit ons land verdwenen is?

Het was al eerder begonnen toen de rechter de staat der Nederlanden wilde dwingen meer aandacht te geven aan de stikstofproblemen in het zgn. Urgenda vonnis (2015) De benoemde rechter, die de gekozen volksvertegenwoordigers overruled en de taak van de Staten Generaal overneemt. Zo vreemd is het !

Hek van de dam

Als de rechter dus politiek kan dwingen keuzes te maken lijkt me het hek van de dam. Linkse politici – ze negeren wel gerechtelijke uitzettingsbevelen - zullen bij ieder hen onwelgevallig regeringsbesluit naar de rechter stappen als ze de meerderheid van de kamer niet achter zich krijgen. Een bijl aan de wortel van ons democratisch stelsel. De geschiedenis leert ons dat uiterst links en democratie nimmer hechte vrienden geweest zijn.

In Israël ken men de geschiedenis als nergens anders.

* Kijk onder het woord “Joden” in het woordenregister van de Koran.