Vorige week kreeg ik weer een beetje vertrouwen in de mensheid. Zo met al die oude vrouwtjes die voor een paar centen bijna doodgeslagen worden, enge verhalen en beelden in Opsporing Verzocht en met recent weer diverse (auto)inbraken bij ons de buurt, is het verfrissend om te horen dat er ook nog mensen zijn die een trouwring vinden en dat ook netjes melden. Het overkwam mijn schoonvader in het verzorgingshuis waar hij samen met zijn vrouw zit. De gouden ring was kwijt en werd een paar dagen later gevonden tussen zijn wasgoed. Iedereen blij.

Dat bracht mij op een ander curieus voorval van bijna twee jaar geleden. Ter ere van de verjaardag van mijn schoonmoeder gingen mijn vrouw en ik uit eten met haar ouders. Geheel tegen haar gewoonte in maakte mijn vrouw een foto van hen tijdens het nuttigen van het voorgerecht. Leuk voor de rest van de familie om even te zien hoe de verjaardag gevierd werd bij Van der Valk. En omdat het een verjaardag betrof, en wij dat ook gemeld hadden bij binnenkomst, kwamen de mensen van Van der Valk aan het einde van het etentje met een extra feestelijk toetje aanzetten voor mijn schoonmoeder. Ook dat zette mijn vrouw op de plaat; mijn schoonouders aan een heerlijk vuurspuwend ijsje.

Een paar dagen later bleek mijn schoonvader, toen dus ook al een keer, zijn ring kwijt te zijn. Goede raad was duur. Maar mijn vrouw bedacht heel slim dat het misschien handig zou zijn om op de foto’s van het diner te kijken of hij de ring toen in ieder geval nog om had. Zo gezegd, zo gedaan. En wat bleek? Tijdens de soep had hij hem nog, maar tijdens het dessert was ie weg (de ring dan). Zo maar verdwenen dus; tussen voor- en nagerecht tijdens het verjaardagsdiner.

Wij belden meteen met Van der Valk en ja hoor; ook zij hadden de ring gevonden, wisten niet van wie hij was, hadden hem dus in de kluis bij de balie gelegd en we konden hem op komen halen.

Fijn hoor, eerlijke mensen. Dat is toch echt het kersje op de taart (of in dit geval in de appelmoes).