Zondag! Bij deze zevende dag van de week komen bij mij altijd drie associaties boven; rust, kerk en voetbal. Drie thema’s die gedurende mijn hele lange leven voortdurend aan verandering onderhevig zijn. Vrij zijn op zondag is door de jaren heen steeds zwaarder onder druk komen te staan in onze 24-uurs economie. De kerk en de zondagmis zijn natuurlijk allang niet meer het bepalende middelpunt van onze samenleving. En voetbal is voor onze economie van een aangenaam volksvermaak verworden tot een zeer belangrijk nationaal product.

Toch blijft ondanks de enorme inkomsten uit internationale wedstrijden, de waanzinnige financiële transfers van voetballers, de enorme inkomsten uit de clubmerchandising, het voetbal toch nog steeds het allerbelangrijkste volksvermaak. En dat vermaak is uiteraard zwaar verbonden met de eigen voetbalclub.

In dat speelveld is Feyenoord voor veel Rotterdammers een geloof, een manier van leven! Het gaat om een emotie, om een gevoel waar veel Rotterdammers hun identiteit als Rotterdammer uit halen. Ook ik, van origine een Brabantse maar alweer 35 jaar wonend in onze havenstad, heb mij altijd sterk vereenzelvigd met Feyenoord als mijn rood-witte cluppie. En in alle voetbalanimositeit met andere steden heb ook ik sterk dat 010- versus 020-gevoel. Het voelt als een bijna persoonlijke prestatie als we, zoals op 27 januari jl., de klassieker Feijenoord-Ajax met 6-2 winnen.

Natuurlijk weet ook ik net als vele van mijn medegelovigen dat Feyenoord qua prestatie niet op de allerhoogste ladder van het voetbalkunnen staat. Maar het is voor mij zo’n beetje als de producten van de Bijenkorf en de HEMA; beiden zijn prima winkels met beide hoge kwaliteit van producten die ruim voldoen aan de wensen en eisen van de consument. Het snobistische, pronkerige en overdrevene van de Bijenkorf stuit mij echter toch steeds dermate tegen de borst dat ik pas als ik het juiste product niet kan vinden in de HEMA doorloop naar het prominente wederopbouwgebouw aan de Coolsingel.

De Kuip is de op maat gemaakte tempel voor Feyenoord en haar fans. Het Feyenoordstadion is gebouwd in de jaren dertig en voorziet in zo’n 50.000 zitplaatsen. En passend bij een Rotterdam van ‘niet lullen maar poetsen’ is de Kuip een gebouw zonder tierlantijnen, een gebouw van eenvoud. In 1994 is het Feyenoord Stadion gerenoveerd, is het overkapt, zijn er businessunits ingekomen en kwam het Maasgebouw erbij. De Kuip is een tweeëntachtigjarige oude dame die ondertussen door de stad terecht vereerd is met de status van een gemeentelijk monument.

Daarom is het voor mij onbegrijpelijk dat dit heiligdom in de vaart der hoogmoed van de gemeente nu naar groot, groter, grootst moet groeien. Waarom moet ineens na ruim tachtig jaar het Walhalla van onze voetbaltrots Feyenoord naar een nieuw huis? Waarom moet een gebouw geboren ‘uit de boezem van het volk’ ineens getransformeerd worden in een imposant ogende kathedraal op een andere plek? Een nieuw huis dat de schijn van een Bijenkorf moet krijgen terwijl wij Feyenoordliefhebbers willen ronddwalen in de HEMA.

Uiteraard is een renovatie na ruim tachtig jaar op haar plaats. Met het ouder worden merk ik ook dat ik toe ben aan vernieuwing en aanpassing van lijf en leden. Dus een Kuip met een derde ring, een langer dak, opknappen van de omliggende ruimtes, het zijn allemaal zaken die zeker aan de orde kunnen komen. In plaats van zo’n dikke 444 miljoen euro voor een nieuw stadion zijn dan de kosten terug te brengen naar zo’n 209 miljoen euro. Om in de metafoor van Bijenkorf en HEMA te blijven; voor pakweg 1/3 van de prijs krijgen we dan dezelfde kwaliteit, maar wel in de juiste sfeer aangeboden.

Dat dit niet de wens van het Rotterdamse bestuur is begrijp ik als raadslid overigens zeker wel; het nieuwe Feyenoordstadion moet de spin-off worden voor een volledige opknapbeurt van Rotterdam Zuid. Het grootste gebied van Rotterdam met zo’n 200.000 inwoners.  Op Zuid is een grote Kwaliteitssprong in de sociaaleconomische situatie van kansarmen en mensen met een laag inkomen nodig. Een nieuwe Kuip zal echter niet die omvangrijke gebiedsontwikkeling van Zuid financieel maar ook als iconische spin-off kunnen dragen. En dat betekent uiteindelijk dat door het afnemen van de oude Kuip met zijn unieke Rotterdamse sfeer Rotterdam Zuid nog verder zal afzakken naar een achterstandsgebied.

Rotterdam Zuid wordt overigens ook niet naar een midden en hogere klasse wijk getild door de sloop van sociale huurwoningen zoals nu wordt voorgestaan bij de sloop van 600 sociale huurwoningen in de Tweebosbuurt. Rotterdam Zuid is wel mee te nemen in de vaart der volken door het inbrengen van nieuwe economische ontwikkelingen. Door de eeuwen heen blijkt dat daar waar kunst en cultuur haar kans krijgt om te ontkiemen en te gaan floreren, de omgeving van die alternatieve cultuur nieuwe kansen biedt aan de midden en hogere klasse om zich aan te verbinden. Maar dat is materieel voor een volgende column.

Ellen Verkoelen is fractievoorzitter van 50Plus in Rotterdam.