Al jaren vind ik dat we in ons land te veel de middelmaat aanhouden. Dat we beslissingen uitstellen, voor ons uitschuiven. Beslissingen die voorheen snel konden worden afgehamerd gaan tegenwoordig door een enorm log besluit-proces om eruit te komen als een halfbakken compromis waarmee eigenlijk niemand echt blij is.
Dat komt mijns inziens doordat we in Nederland niet meer onze nek durven uit te steken. Uit vrees voor de publieke hoon durven beleidsbepalers geen knopen meer door te hakken. Die publieke hoon is zo heftig dat men wel tien keer nadenkt voor een beslissing te nemen. We hebben met zijn allen in Nederland een klimaat geschept dat ervoor zorgt dat als bijvoorbeeld ambtenaren een fout maken, figuurlijk hun hoofd eraf wordt gehakt. Media die alles rondom zo’n fout helemaal uitvergroten, met kennis achteraf oordelen over zaken die er vooraf gezien heel anders uitzagen. En aansluitend ‘het publiek’ dat daar dan een mening over vormt en eigenlijk het oordeel al klaar heeft. De ‘verdachte’ wordt schuldig bevonden door media en publiek en wordt zonder hoor en wederhoor en zonder dat zaken in het juiste perspectief worden geplaatst, met pek en veren op straat gezet.
Mede door deze angstcultuur verzanden we in Nederland in een moeras waarbij het allemaal alleen maar modderiger wordt. Of we komen op een punt dat er gewoonweg geen grote beslissingen meer genomen worden.
Maar hoe dan beter? Hoe zorgen we ervoor dat beleidsbepalers weer kunnen doen waar ze goed in zijn? Zou het niet fijner zijn als we met zijn allen accepteren dat fouten gemaakt kunnen worden? Dat we van onze fouten kunnen leren? Dat een volmaakte, perfecte wereld niet bestaat? Natuurlijk zullen er fouten worden gemaakt. Natuurlijk moet hier onderzoek naar gedaan worden en natuurlijk moeten we van deze fouten leren om niet weer onze kop te stoten. Maar is het niet zo dat wanneer je een fout hebt gemaakt, je er juist van zal leren en later niet snel meer dezelfde fout zal maken?
Vanuit dat oogpunt zou je kunnen zeggen dat zo iemand juist omarmd moet worden. Toch?