Ik ben opgegroeid in de even rijke als armoedige jaren vijftig. Rijk vanwege onze hoffelijkheid. Arm omdat we hard moesten werken voor een paar grijpstuivers. Maar we hadden wel een eensgezinde samenleving. Nu een parallelle.

Hoffelijkheid is hufterigheid geworden. Er gaat geen week voorbij of we worden in deze stad geconfronteerd met rellen, steekpartijen, wraak, eerwraak en in het verkeer worden we weggetoeterd, uitgejouwd en van de sokken gereden.

En het gekke is: die veranderingen sluipen er zo geraffineerd in, dat je ze bijna normaal bent gaan vinden. Terwijl we over de moord op de vrouw en haar zoontje aan het Brekelsveld in de winter van 1963 niet uitgepraat raakten. Hoe kon zoiets gebeuren in Rotterdam? Maar toen is het begonnen.

Ik herinner me als de dag van gisteren het verhaal van de nachtwaker die in die bewuste nacht aan het Brekelsveld zijn ronde deed.

Een nachtwaker. Een controleur. Een wijkagent, het wakend oog.

De ene moord aan het Brekelsveld heeft hij niet kunnen voorkomen, maar we hadden wel over de hele stad een spiedend oog als wijkgarantie. De agent deed z’n rondje. En dat sliep toch een stuk rustiger.

Ik moest aan die wijkagent terugdenken toen ik las dat het kabinet ook voor Rotterdam geld beschikbaar stelt voor OV-boa’s. Als er op elke tram, bus of metro één zou meerijden, is in één klap een groot autoprobleem in de stad opgelost. Nu mijden de ouderen dat OV massaal omdat ze zich er compleet onveilig voelen.

Het Rijk stelt politiefunctionarissen aan. Daarom zijn er ook veel te weinig. Maar Rotterdam gaat zelf over z’n boa’s. Dus we hadden ze ook zelf kunnen betalen. Zonder dat weggegooide geld aan museum Boijmans zelfs in veelvoud. Niet alleen voor het OV, maar ook voor de straat, voor de wijken, voor overdag, ’s avonds en ’s nachts. We helpen er zelfs D66 mee, want hoe meer wijkboa’s hoe minder angstzweet om door veiligheidscamera’s gevolgd te worden.

Alles helpt bij meer gezag. Geloof me nou: alles.