Ik ben geen liefhebber van PowNed. Vaak gaan ze in (met name politieke) interviews veel te ver, stellen ze ongepaste en irrelevante vragen en proberen ze uit alle macht om stereotyperingen te bevestigen en misschien zelfs te overtreffen. Het doel is volgens mij dan ook meestal om mensen maar zo goed mogelijk voor het blok te zetten. Met deze instelling zapte ik gisteren naar NPO3, voor de PowNed documentaire ‘Crème de la Crooswijk’ over een uitstervend ras: de échte Crooswijker. Crooswijk, volgens de verhalen vroeger een gezellige volkswijk waar iedereen elkaar kende en iedereen elkaar overal tegenkwam, dreigt ten onder te gaan aan de opkomst van de yuppen, succesvolle, jonge mensen die wat te besteden hebben en graag in de stad willen wonen. Onder anderen een kroegbaas, een eigenaar van een zonnebankstudio en een fervent lid van de bingoclub komen aan bod, en vertellen allemaal hetzelfde verhaal: de gemeente heeft het plan om de wijk op te schonen en wij zijn hier de dupe van. Mensen moeten hun huis uit, maar krijgen wel een terugkomgarantie!

Een kleine kanttekening bij dit verhaal is dat de huur vóór de renovatie gemiddeld 350 euro bedroeg en na de renovatie over het algemeen minstens het dubbele is. Voor de gemiddelde Crooswijker onbetaalbaar. Daarnaast is de ‘terugkomgarantie’ dus een symbolische handeling en dat weten ze daar maar al te goed. Ze hebben het idee te worden weggepest, dat ze plaats moeten maken voor groepen mensen die huisbazen, aannemers en de gemeente meer geld op kunnen leveren. En volgens mij ligt dat dichter bij de waarheid dan wenselijk is. En als dan ook nog eens het bingocentrum plaats moet maken en er dus geen bingoavonden meer gehouden kunnen worden, lijkt de cirkel rond. De oude bewoners moeten plaats maken voor de bakfiets.

Wat opvalt aan de Crooswijker is dat deze nog valt onder de ‘échte Rotterdammert’, zoals Mike Boddé ze ooit omschreef: het hart ligt op de tong en zit op de juiste plek: ze zeggen alles wat ze denken, maar bedoelen het altijd goed. Daarnaast zijn ze ook trots: ‘Wij zijn het Friesland zonder vlag en zonder de officiële taal’.

Eerlijk is eerlijk, ik ben nog steeds geen fan van Powned. Maar deze documentaire gaat volgens mij verder dan alleen maar een portret van een bepaald soort mens in een bepaald soort wijk. Het is ook een portret van de rauwheid van het bestaan van mensen die, tegen hun zin in, moeten vertrekken uit de omgeving waar ze jarenlang hebben gewoond, met vaak nog vele generaties voor hen. En daarom raad ik u voor het eerst een productie van Powned aan: Crème de la Crooswijk. En even eerlijk, er bestaat toch geen mooier accent dan het échte Rotterdams?