Ik hoorde Louis van Gaal vorige week in Zomergasten zeggen dat hij euthanasie wil voordat hij er als een vod bij komt te liggen.

Dat snapte ik. Dat wil elk verstandig mens, tenzij je Kees van der Staaij heet of in Rotterdam Tjalling Vonk.

En misschien zijn ook moslims in die eindfase niet gediend van zo’n morfineshotje, geen idee. En ik ga het ook niet vragen. Wie in z’n laatste maanden wil sterven van de pijn, ga je gang: veel plezier. Als je je geloofsvoorschriften van 4000 jaar geleden maar niet oplegt aan de moderne mens die ontdekt heeft dat pijn nergens voor nodig is.

Louis, die alles bloedserieus regisseert, vergat dat hij óók zwaar dement zou kunnen eindigen. Bovendien op een gesloten afdeling waar hij zo gek als een deur zijn verplegers aanziet voor Derksen en Van der Gijp.

Hallo Louis. Ik ga je een verhaal vertellen.

Twee meisjes van middelbare leeftijd kampeerden laatst een weekje in een kamertje van vijf bij vijf. Buiten was het dertig graden.
Ik ken ze, want ik ben met één van de twee getrouwd. Eigenlijk met de ander ook. Het zijn twee zussen en ze zien er ééneiig uit.

Normaal gesproken hoeft er maar een beetje humor in de lucht te trillen of ze piesen letterlijk en figuurlijk in hun broek van het lachen. Die types. Zéér Rotterdams, zou Koos Postema vroeger zeggen. Hij kende ze.

Totdat hen laatst het lachen verging.

De malheur begon toen de ouders van de zusjes niet meer voor zichzelf konden zorgen en de jacht op een plek in een verzorgingshuis begon. Maar dat werd een paparassenoorlog. Louis, je zou ze doodschieten die Eichmannen.
Pas na een half jaar begreep de zorgmaffia in Rotterdam dat de oudjes al 65 jaar waren getrouwd en dat wij wilden dat ze op één kamer bleven. Administratief bleek in Rotterdam het huwelijk al te zijn afgeschaft.

Zorg was nodig omdat hun vader (89 jaar) Xerxes voor Sparta aan zag en de arts voor de Koning. Daar raakte hun moeder (88 jaar) zo van in de war, dat ook zij in no time weggleed in de milde mist van dementie en meneer tegen me ging zeggen.

Louis, ze hadden diezelfde euthanasieverklaring waarmee jij denkt de zaak onder controle te hebben. Mooi niet, man. Want wie dement eindigt kan zijn wilsbeschikking namelijk niet bevestigen. Dat wist je niet, hè.

Geprikkeld stelden de zusjes palliatieve sedatie voor. Dat is druppelmorfine. Steeds ‘n beetje meer. .
Maar dan moet zo’n verzorgingshuis geen refo-dokter hebben. De lul zei ook nog dat hij het de man wel op andere wijze comfortabel zou houden.
Hoe?, vroegen we.
Maar dat hoorde de refo-arts niet meer. Hij had haast. Hij moest bidden waarschijnlijk.

Het kamperen van de zusjes begon.
Zwaar nodig want de zorginstelling Laurens in Rotterdam heeft twee nachtverzorgsters op 117 bejaarden en achter elke deur jengelt de ellende.

Hallo Louis, de zusjes hebben drie dagen bonje moeten maken om een van huis uit gereformeerde arts aan zijn verstand te brengen dat niet wat hij vond van belang was, maar dat zij de morfine wilden waar naar hun vader snakte. En waar hij ook nog voor had getekend.

Afijn, het pompje werd aangebracht door twee schoolmeisjes, net de zandbak ontgroeid.

Na twee nachten hing de man nog steeds als een wrak in zijn stoel. Hij ging zelfs weer praten.
Oorzaak: naaldje verkeerd ingebracht.

Ik hoorde de jongste van de twee zussen zelfs opzouten roepen toen de refo zijn excuses aanbood.

Eén nacht later zuchtte de Nederlands Indië-veteraan voor ’t laatst. Wel dankzij een opgetrommelde onbekende meedenkende moderne nachtarts die het lijden niet kon aanzien en het pompje een extra shotje gaf.

Louis, ik zal uit jouw naam Ellen Verkoelen van 50PLUS in Rotterdam en Michel van Elck van Leefbaar Rotterdam vragen of ze een euthanasieverklaring ook in het geval van dementie van waarde kunnen laten worden.