Over twee weken ben ik een weekendje weg. Met Pinksteren. Waarom ik u dat vertel? Omdat ik dat weekend als chauffeur mee doe aan de Roparun. Mijn vijfde alweer. Eigenlijk zou vorig jaar al mijn lustrumloop zijn geweest maar toen was ik, ironisch genoeg, zelf even tijdelijk uit de running vanwege bestralingen tegen prostaatkanker. Maar dat ligt nu gelukkig alweer ver achter me.

Dit jaar dus gewoon weer op vrijdagochtend met de busjes en onze vrachtwagen met zeer luxe ingerichte container (met acht slaapplaatsen, een keukentje, een chemisch toilet en een badkamertje; ja, ja we doen niet voor minder) op weg naar ons heel wat minder riante hotel in Parijs. Wij gaan namelijk ieder jaar een dag voor de start al naar Parijs. Dat geeft ons op zaterdag, de startdag van de Roparun, wat meer lucht en rust.
De meeste deelnemers van ons team liggen in dat hotel dan met z’n tweeën of soms zelfs met z’n drieën op één kamer. Ik zeg bewust liggen want van slapen komt het dan bijna niet, natuurlijk. Maar ik kan me die nacht gelukkig wel gewoon in Morpheus armen vlijen. Ik schijn namelijk, in dit geval tot mijn geluk, nogal hard te snurken. Mijn teamgenoten weigeren daarom pertinent om met mij op één kamer te verblijven. Ik begin ieder jaar dus lekker uitgerust aan deze monsterloop over meer dan 500 kilometer.

Alhoewel, twee jaar geleden lukte dat niet. Om lekker uitgerust te zijn, vind ik het belangrijk om ook de nacht ervoor, van donderdag op vrijdag dus, een lange nacht te maken. Alleen werkten de omstandigheden daar toen niet aan mee. Mijn zoon liep die avond namelijk lekker te schooieren bij de Oude Maas en die snaak meldde rond 22.00 uur telefonisch doodleuk dat ie een kano had gevonden. Dus kwam hij drie kwartier later thuis; lopend en met een vriend een kano van vijf meter dragend.
Dat verstoorde in eerste instantie het lange nachtje natuurlijk al even. Maar toen dat was afgehandeld en mijn vrouw en ik ons alsnog ter bedde repten zag ik opeens iets vanuit een ooghoek; het bleek een muis te zijn. Nou zijn wij allebei niet bang voor zo’n beestje, maar toch. We zijn zeker een half uur bezig geweest om het beest te pakken toen we daar maar vanaf zagen; hij liet zich niet vangen. Mijn vrouw trof hem de nacht erna overigens dood aan onder mijn hoofdkussen???
Dit jaar hoop ik dus oprecht op een wat rustigere aanloop naar het evenement, dat begrijpt u.

Trouwens, u kunt ons team ook nog steunen. U kunt daarvoor naar de site van de Roparun, klik rechtsboven op ‘doneer nu’ en kies voor team 123 Steinweg. Dan kunt u ook nog voor een specifiek teamlid liezen. Ik weet er wel één, hoor.