U kent dat wel: toeval. Volgens het woordenboek, in het verband dat ik bedoel, een ‘niet te voorspellen geval’. Je hebt een oom al drie jaar niet gezien, droomt er een keer over en komt hem diezelfde middag nog ineens ergens tegen. Of je zit net over iemand te praten en hij of zij (hoe moet ik deze zin trouwens genderneutraal schrijven? Er zijn tot nu toe alleen maar hijen en zijen.) belt net op dat moment, na maanden, ineens op. Dat werk.

Ik geloof er heilig in maar anderen niet. Die denken dat er een diepere betekenis of een bedoeling achter zit (van wie of wat dan?), dat het iets duidt of dat het één of andere opperwezen er een bedoeling mee heeft. Ik niet. Ik geloof heilig in toeval. Het heeft zo moeten zijn.

Maar deze week hadden mijn zoon en ik wel het ultieme toeval. Als dat tenminste bestaat. Want vorige keer had ik nog een discussie met iemand over toevalligheden. Dat ging erover of er ‘grote’ en ‘kleine’ toevalligheden bestaan of alleen maar ‘gewoon’ toevalligheden; toevallig is toevallig. Ik was en ben van mening dat er wel degelijk gradaties van toeval bestaan. Die hierboven genoemde toevalligheidjes maakt iedereen wel een paar keer per jaar mee. Maar deze week beleefde ik, samen met mijn zoon dus, een zeer groot toeval. Tenminste, dat vinden wij.

Ik leg het uit. Ik zat lekker te lezen in het nieuwe geheime dagboek van Hendrik Groen toen mijn zoon de kamer binnenliep met de iPad. Hij testte mij op een manier die wij wel vaker gebruiken om te controleren of iemand wel geconcentreerd zit te lezen. Hij legde zijn hand over de bladzijde en zei: ‘Snel, het laatste woord dat je gelezen hebt’. ‘Lacroix’ zei ik, geheel naar waarheid. In het boek is mevrouw Lacroix een kunstzinnig typje dat haar schilderijen wil exposeren. ‘Nee’, sprak mijn zoon. ‘Dat is niet waar’.

Wat wilde het geval nu. Hij kwam binnen met de iPad om mij te vragen wat ik vond van een horloge dat hij graag zou aanschaffen. En u raadt het al. Het merk van het klokje was Lacroix.