Jimmy Dijk, Frans Timmermans, Rob Jetten, ze herrezen allemaal uit hun graf afgelopen week. Zelfs die groenlinkse griezel Paul Rosenmöller kwam ongevraagd mijn Instagram binnen.

Geen van allen zijn ze mijn kleur, maar de allerergste vond ik toch wel Ester Ouwehand, dat mens van de Partij voor de Dieren. Wat een chagrijnige rotkop heeft die vrouw. Zelfs mijn hond kruipt weg als ze in beeld is. Geen wonder dat ze in Rotterdam niets meer met haar te maken willen hebben. Daar gaan ze godzijdank zonder haar verder.

Ik las dat echte dierenvrienden ergens in de buurt van Amsterdam twee gestolen schapen uit een auto hadden gered. Gekneveld en met bijeen gebonden voetjes waren ze voorbestemd om ritueel te worden geslacht voor het moslimofferfeest. Als Pistolen Paultje nog geleefd zou hebben, waren de dieven nog niet jarig geweest.

Ik heb altijd reuze veel gehouden van mannen die dierenleed niet konden verdragen en gewoon burgerlijk ongehoorzaam voor eigen rechter speelden. Dat zie ik die chagrijn van Ouwehand niet doen. Sterker nog: ze weet niet eens van welke partij ze lid is. Het woord dier kan ze niet uitspreken. Wel Gaza, Israel, Europa en sinds afgelopen week is ze driehonderdeenennegentig keer klaar gekomen bij het vooruitzicht op verkiezingen.

Ze hoopt op veel stemmen. Ik hoop dat ze finaal wordt weggestemd. Dat hopen die twee schapen ook. Ze zijn gered en krijgen een leuke ouwe dag in Strijen. Ouwehand weet niet eens waar dat ligt. Ze vermoedt in het Midden Oosten.