Ik heb deze week een goede en uniek te noemen vriend verloren; Eric Gude. Wij hebben elkaar ooit leren kennen via, hoe kan het ook anders, een lokale slijter. En hoewel totaal anders, voelden wij ons direct tot elkaar aangetrokken en steeds meer raakten onze levens in elkaar verweven. Via EVA, via het Dorpsbedrijf Albrandswaard en via Jouw Marktkraam.
Maar ook privé. Zo zal ik niet snel vergeten hoe een etentje bij jullie thuis verliep. Minstens vijf gangen, gerechten waarvan ik het bestaan niet eens vermoedde en met voor ieder gerecht een toepasselijk bord en specifiek stukje bestek. Jij, al kletsend en je vingers aflikkend achter het kookeiland, en wij, aan de immens grote eettafel, in gespannen afwachting van weer een nieuwe lekkernij. En altijd afgesloten met een privé orgelconcertje. Maar, en dat moet gezegd worden, jij en Lia waardeerden de tegenprestatie met net zoveel respect: de spekpannenkoeken van Jeannet.
Of als we erop uittrokken om andere ‘marktkraampjes’ in het land te gaan bekijken. In je paarse Volvo voelde ik me altijd net sjofele Sjakie naast Ollie B. Bommel, heer van stand. Jij, keurig in het pak, met chique mappen met gouden sloten en een laptopje met een PowerPoint erop en ik in korte broek met een kladblokje en een pen die het niet deed. Ik heb die blikken van je heus wel gezien hoor. En onze eerste lunch, ergens in het land. Jij nam netjes een salade en ik een uitsmijtertje. Gelukkig duurde het niet lang totdat we allebei toe durfden te geven dat onze lievelingslunch eigenlijk twee kroketten met brood was.
En dan die keer dat Lia en jij er twee weekjes tussenuit wilden en ons de huissleutel toevertrouwden. ‘Slechts een formaliteit hoor’, zo zei je vooraf. En inderdaad. Al de tweede nacht werd ik ‘voor de vorm’ uit bed gebeld omdat het alarm was afgegaan. Dus ik met mijn zoon om vier uur ’s nachts naar de Sering waar alleen de inspectie van je kledingkast op ongewenste indringers ons al zo’n tien minuten kostte. Dat datzelfde in de tweede week nog een keer gebeurde, en weer midden in de nacht natuurlijk, verbaasde ons al niet eens meer.
Of dat je ’s avonds in lange jas en met je onafscheidelijke hoed ineens op het woonkamerraam stond te tikken vanwege weer eens een briljante inval. Of dat je in de zomer, gezellig zomaar even een borreltje kwam doen in de tuin. Of met z’n vieren gezellig een dagje naar Blijdorp.
Bedankt, goede vriend, voor al die geweldige dingen die we samen beleefd hebben.