De laatste dagen is er heel wat te doen geweest over de nieuwe asielwetten. Allerlei telkens verschuivende standpuntbepalingen (eerst wel, dan niet, dan weer wel) zorgden voor verwarring en nader overleg.

Na de toezegging van de verantwoordelijke minister Van Weel om de strafbaarstelling inzake hulpverlening aan illegale asielzoekers ter advisering voor te leggen aan de Raad van State gingen ook NSC en zelfs SGP (vaak het geweten van de Kamer genoemd) akkoord.

Het CDA bleef bij haar standpunt dat hulpverlening aan hulpbehoevende mensen nooit strafbaar gesteld mag worden.

En dan komen er reacties uit allerlei hoeken van de samenleving.

Maatschappelijke, onderwijskundige, geneeskundige en hulpverlenende instanties wijzen op de grote nadelen van de aanname van met name het strafbaar stellen van hulpverlening.

Wat denk je van zieke kinderen, niet meer schoolgaande kinderen van illegale asielzoekers. Ze verdwijnen in de illegaliteit en dan blijkt al heel snel dat het middel erger is dan de kwaal.

Collega-columniste Merel van Mourik schrijft in haar column dat Henri Bontenbal uit zijn nek lult als die het heeft over mogelijke strafoplegging aan Het Leger des Heils.

Maar het staat wel in de wet en dus is het geen gelul, maar de keiharde werkelijkheid.

De wet is leidend, is kapstok, is meetlat.

Als we de wet niet serieus nemen door op voorhand te verklaren niet te gaan handhaven, waar zijn we dan mee bezig? Symboolpolitiek?

Als de wet niet goed verankerd wordt is het een nutteloze wet, dus overbodig. Weg ermee.

Nadrukkelijk ben ik voor het strafbaar stellen van illegaliteit, maar tegen het strafbaar stellen van hulpverlening aan mensen die die hulp zo nodig hebben.

Vanuit dat oogpunt vind ik het onbegrijpelijk dat een zwaar Christelijke partij als de SGP voor de asielwetten heeft gestemd. Wat is dan de hoog in het vaandel staande naastenliefde waard?

Nog even over mevrouw Van Mourik.

Ze wordt in haar column ook nog persoonlijk over Henri Bontenbal. Ze noemt hem “mannetje Bontenbal” en vindt hem te soft, te lijzig.

Als iemand een zeer persoonlijke (dus subjectieve) en denigrerende omschrijving geeft van een medemens is dat voor mij altijd een teken van zwakte. Dergelijke omschrijvingen worden in de regel alleen gebruikt bij gebrek aan argumenten!

Henri Bontenbal en ook Klaas Dijkhoff hebben het over Nederland, een fatsoenlijk land.

Velen met mij verlangen naar fatsoen, wellevendheid, medemenselijkheid.

Als hulpverlening aan wie dan ook strafbaar gesteld wordt, laat Nederland zich van zijn lelijkste kant zien. Onfatsoenlijk!

De tijd (en naar ik hoop de Raad van State) zal ons tot bezinning brengen.

Nederland, een fatsoenlijk land……