Politie: Blog: De koelkast

30 January 2020, 19:50 uur
Algemeen , 112
mainImage

'Kijk! Hier staat de koelkast. Hij maakt een hels lawaai. Het lijkt wel of hij opstijgt.' Het verhaal van hoofdagent George.

,,Tijdens de nachtdienst rijden we door het centrum van Rotterdam. Het regent. In de hele stad is het stil, waardoor onze nachtdienst rustig verloopt. Vanuit de meldkamer wordt maar af en toe een bericht uitgegeven." 

Rond een uur of 4 in de nacht krijgen we opeens een melding! “2201, wilt u gaan naar de *****straat nummer 100. We zijn gebeld door een vrouw die verklaart dat haar koelkast gaat ontploffen. Meer informatie hebben we niet.” We kijken elkaar aan en moeten een beetje lachen. Een melding van een ontploffende koelkast zou voor ons beiden de eerste keer zijn.
Als we op de genoemde locatie aankomen, parkeren we de politieauto en lopen vervolgens naar huisnummer 100.

,,We zien nog geen vlammen, dus tot nu toe gaat het goed en is er nog niets ontploft." 

Ik bel aan en de deur wordt geopend door een vrouw op leeftijd. “Hallo heren, sorry dat ik jullie gebeld heb, maar ik denk dat mijn koelkast gaat ontploffen. Ik ben al 93 jaar, maar zoiets heb ik nog nooit meegemaakt. Komt u maar snel verder.” 93 jaar…. Ik moet bekennen dat ik dacht een vrouw aan te treffen die misschien in de war was gezien haar hoge leeftijd.. Zeg nu zelf, een ontploffende koelkast is toch best apart. Maar niets van dat alles.
We volgen de vrouw door het gangetje naar de keuken. “Kijk! Hier staat de koelkast. Hij maakt een hels lawaai. Het lijkt wel of hij opstijgt. Straks ontploft de hele boel en ga ik in vlammen op!” zegt de vrouw. 

In de keuken horen we inderdaad een loeiend geluid. We bekijken de koelkast, maar hier is niks aan te zien. Vervolgens kijken we ook goed rond in de rest van de keuken. Naast de koelkast staat een gasfornuis, met daarboven een afzuigkap. Dan plots zie ik wat er aan de hand is. De afzuigkap staat nog aan op de hoogste stand. Ik zet de afzuigkap uit waardoor het weer stil wordt in de keuken. 

Ik zie de vrouw blozen en zenuwachtig naar mij en mijn collega kijken. “Sorry heren. Het spijt mij heel erg dat ik jullie voor zoiets stoms heb wakker gemaakt. Ik dacht echt dat het de koelkast was.” zegt ze. “Dat geeft niet hoor mevrouw. Gelukkig was het niets ernstigs. En we waren toch nog wakker.” stel ik haar gerust. Nadat ze ons nog een stroopwafel toestopt en ons bedankt, gaan we weer naar buiten. 

Als ik nu door die bewuste straat rijd kijk ik altijd of ik de mevrouw van de koelkast zie. Als ik haar zie zwaai ik naar haar en ze roept dan: “Nog steeds niets ontploft hoor!"