De Rotterdamse tweelingbroers Nicolai en Alexander Koelhof (31) verloren deze week hun vader na een week vol angst, spanning en aan den einder: verdriet. Hun vader werd 75 jaar en krijgt volgende week een uitvaart in (verplicht) kleine kring.

Alexander Koelhof schreef de vreselijke ervaring van zich af en doet in de laatste zin een dringend beroep op iedereen om het coronavirus serieus te nemen. 

''Afgelopen maandag werd mijn vader opgenomen op de SEH van het Sint Franciscus Gasthuis op verdenking van het coronavirus. Hij werd thuis opgehaald door een speciaal team in pakken. Ik was daar zelf ook. Bovendien uit voorzorg met mondkapje en handschoenen om het ambulancepersoneel te ontvangen. De gezondheidssituatie van mijn vader was op dat moment niet goed en hij werd ook met spoed afgevoerd. Ik mocht ook niet mee met de ambulance: 'protocol'.

Eenmaal op de SEH werd ik gebeld door de arts met de mededeling dat het niet goed met hem ging. Bij hoge uitzondering werd ik op de SEH binnen gelaten en moest de isolatie in. Daarbij werd mij duidelijk verteld welke regels er op dat moment golden. ‘’U mag de kamer in, maar niet meer uit. Wilt u wel de kamer uit dan meteen het ziekenhuis verlaten.’’

Ik ben ongeveer zo’n drieënhalf uur bij mijn vader gebleven en ik moet zeggen: in die tijd leek hij ook wat op te knappen, mede door de antibiotica die hem via een infuus werd toegediend. En ja, dit maakte mij wel wat geruster, want per slot van rekening wil iedereen zijn geliefde zien opknappen.

Ik kreeg bovendien te horen dat mijn vader ‘’IC was gescoord’’ en dat hij zou worden verplaatst naar het Vlietland Ziekenhuis in Schiedam. Maar dat kon nog wel enige uren duren, omdat er geen spoed meer achter zat. In overleg met mijn vader ben ik naar huis gegaan en zei ik nog: ‘’Tot morgen pa!’’

Dinsdagochtend

Dinsdagmorgen werd ik gebeld door de dienstdoende arts in het Sint Franciscus Gasthuis met de mededeling dat het niet goed ging met mijn vader. Er kwam koorts op en hij werd benauwder. Wel zei de arts alles te proberen om de koorts af te remmen door middel van een nieuwe antibioticakuur. Maar die moest in de aankomende uren wel effect hebben, want anders zag men – aldus de mededeling - geen andere uitweg dan over te gaan op een "comfortbehandeling". Waarna mij werd uitgelegd wat die inhield.

Na uren wachten kwam dinsdagmiddag het telefoontje van de arts met de verwoestende woorden: "Het gaat zó slecht met uw vader dat wij genoodzaakt zijn over te gaan op zijn comfort. Ik wil u dan ook vragen om "in huis" te komen en we zullen u aanmelden bij de beveiliging.’’

Waarop ik uiteraard, volkomen overdonderd, vroeg: waarom?

‘’Vanwege het coronaprotocol mag er maar één persoon bij uw vader zijn om afscheid te nemen", was het antwoord. Deze woorden sloegen echt in als een bom, want ik wilde samen met mijn tweelingbroer naar mijn vader. En dat zei ik ook gelijk tegen de arts. Maar hij hield vast aan zijn voorschriften. "Sorry meneer, ik kan helaas in dit opzicht niks meer voor u betekenen, behalve u sterkte wensen."

Tegen het advies van de arts in, zijn mijn broer en zijn vriendin en ik toch naar het ziekenhuis gereden. Mijn vriendin was thuis met ons zoontje.

Toen we er aan kwamen wisten niet wat wij zagen, namelijk niks. Geen mens. Behalve een beveiliger bij wie ons moesten melden. En ook toen werd het ons duidelijk gemaakt dat er maar één persoon naar boven mocht. En daar stonden we dan, met z’n drieën, van wie twee een zoon van de man die boven ligt. Afijn, na veel praten hebben wij besloten dat ik dat degene moest zijn om mijn vader bij te staan.

Isolatieafdeling

Eenmaal boven op de afdeling werd mij pas echt duidelijk wat dit virus voor ravage aanricht in ons land. Ik werd opgevangen bij een "sluis" en er werd door een mevrouw gevraagd voor wie ik kwam. En ook haar heb ik toen de situatie en de pijn uitgelegd van een broer die beneden in de hal zat en geen afscheid van zijn vader kon nemen.

Deze mevrouw voelde het al aankomen en was zo vriendelijk om te gaan bellen met de speciale ‘coronalijn’ en warempel: het lukte. Mijn broer en ik mochten iedereen afzonderlijk naar onze vader. Alleen, dat wist Nicolai toen nog niet. Ik naar beneden. Overleggen en besluiten. Mijn broer zou als eerste gaan.

Bij terugkeer vertelde hij me wat me te wachten stond, want zelf was ik niet verder dan die ‘sluis’ geweest. Ik moest in een overal, kreeg handschoenen aan, een mondkapje, een veiligheidsbril en mocht zijn kamer in. Wel met het uitdrukkelijke voorschrift: als u er eenmaal in bent, mag u er alleen uit als u daarna onmiddellijk het ziekenhuis verlaat. En daar sta je dan, zwaar onder de regels, bijna onherkenbaar aan het bed van je vader. Het afscheid zelf bewaar ik voor mezelf. Maar ik wil benadrukken en iedereen op het hart drukken: neem de actuele leefregels in acht. Wij, mijn broer en ik hebben te maken gehad met een vreselijke situatie, en wilden deze ervaring met u delen.

Neem dit virus serieus.''